Starosta powiatu śmigielskiego 17 lutego 2014

Uczył się w szkole wiejskiej w Bąkowie, a później po parę tygodni – murarki i kołodziejstwa. W 1881 10 tygodni służył w wojsku pruskim.
W 1885 roku zawarł związek małżeński z córką rolnika Marianną Belińską i odtąd prowadził samodzielne gospodarstwo rolne. Z tego związku urodziło się 8 synów i jedna córka. Szybko, dzięki wytężonej pracy, zdolnościom organizatorskim i pożyczkom dorobił się. Dnia 15 lutego 1909 roku nabył część rozparcelowywanego majątku ziemskiego Boszkowo (296 ha, w tym 123 ha jezior) za „zryczałtowaną sumę 155 tys. marek” w powiecie śmigielskim, do którego wprowadził się w czerwcu tegoż roku. „Boszkowo, mimo swojej lichej ziemi, jednak daje dla rodziny zajęcie lecz i także zapewnia przy pilnej i skrzętnej a świadomej celu pracy – byt bezpieczny”.
Nabyciem Boszkowa kierowały również względy ambicjonalne: „Boszkowo miało przywilej majątku rycerskiego – a taki przywilej upoważniał danego właściciela do udziału, jako członka (w) sejmiku powiatowym, a stanowiło to wtenczas pewien wartościowy przywilej ze względu na zarząd powiatu i dlatego nie chciano uszczuplić głosu polskiego w sejmiku powiatowym przez zmniejszenie (przez parcelację Boszkowa) poniżej 250 ha”. (Majątek ten przed parcelacją miał 400 ha – chcąc pozostawić status dóbr rycerskich musiało mieć minimum 250 ha).
W dniach 3-5 grudnia 1918 roku, reprezentując powiat śmigielski, uczestniczył w obradach Polskiego Sejmu Dzielnicowego w Poznaniu. W połowie grudnia 1918 roku, w czasie przejmowania od władz pruskich urzędów, wybrano go Starostą Powiatowym. Po wyborze i zamieszkaniu na przyznanej mu osadzie anulacyjnej (odebranej poprzedniemu właścicielowi) w Nietążkowie koło Śmigla, Boszkowo przekazał synowi Władysławowi. Urzędowanie rozpoczął 17 stycznia 1919 roku, skończył – w grudniu 1926 roku, kiedy to na podstawie zarządzenia przeszedł na emeryturę.
Jego następcą został Tadeusz Cierniewski, poprzednio starosta w Mogilnie.
Z chwilą wybuchu wojny, 2 września 1939 roku opuszcza Nietążkowo, udaje się do Boszkowa, skąd 9 marca 1940 roku wraz z rodziną został wywieziony do generalnej Guberni: Studzienna a następnie Lipno nad Pilicą. Zabierającym go z Boszkowa Niemcom oświadczył: „Polakiem się rodziłem i Polakiem będę umierał”. Po wojnie rodzina powróciła do Nietążkowa, gdzie Józef Kopczyński w 1949 roku zmarł. Pochowany został wraz z żoną, która zmarła w 1947 roku, na cmentarzu parafialnym w Śmiglu.
Pozostawił po sobie dwa zapisane zeszyty notatek zatytułowane „MÓJ PAMIĘTNIK”. (Z niego pochodzą zdania wyróżnione kursywą), Których powstanie uzasadniał następująco: „Pamiętnik niniejszy piszę i zostawiam w tym celu, by głównie synowie jak i córka, którzy nie znają już początków naszego przeszłego życia, pracy i stosunków dawniejszych (…) mogli sobie stworzyć wyobrażenie o przebiegu mego życia całkowicie i o naszym wspólnym z żoną i matką stałem w pracy i trudach znojnym życiu…”.
Po przeczytaniu „Mojego Pamiętnika” odniosłem wrażenie, że Józef Kopczyński przesłanie to adresował nie tylko do swych najbliższych.
Reprodukowane zdjęcie Józefa Kopczyńskiego zostało uwidocznione na tableau, które otrzymał z okazji przejścia na emeryturę. Oprócz jego, wyróżniającego się wielkością zdjęcia, pod którym napisano: „Pierwszemu polskiemu Staroście i Przewodniczącemu Wydziału Powiatowego pow. Śmigielskiego panu Józefowi Kopczyńskiemu od urzędników powiatu. 1919-1926, na tableau widnieją również w medalionach zdjęcia mniejszego formatu urzędników powiatu, którymi byli: W. Wittohen, J. Jasiński, J. Cieśla, P. Buchwald, E. Scheller, J. Szusterkiewiczówna, W. Kmiecyk (asystent powiatowy), Fr. Nowacki, F. Moszka, St. Tomczak, T. Krawczyński, J. Ciesielski (registrator), St. Słomiński, J. Przybylski, St. Włodarkiewicz, G. Reschke, ST. Krawczyk, L. Tomczak, M. Lepis, L. Markowski, St. Grossy, A. Merichówna, I. Frąckowiak, J. Andrzejewski (sekretarz Wydziału Powiatowego), Z. Koperski, St. Plewa, F. Schulz, St. Gabryjelski, K. Pietrzak, A. Lipowicz, L. Graczyk, F. Urbaniak, I. Ziegler.

Hubert Zbierski