Z dziejów Siekowa 17 lutego 2014
Nazwa wywodzi się od imienia Siek, ale słowo to oznaczało też kiedyś miejsce wyrębu w lesie, czyli przesiekę. Siekowo położone jest na terenie łęgu obrzańskiego. W 1210 roku książę Władysław Odonicz Plwacz darował wieś, odziedziczoną po matce Wyczesławie, opatowi Winnemarowi z klasztoru w Pforcie (Saksonia-Turyngia) jako uposażenie dla klasztoru, który miał powstać w Przemęcie. Zbudowano go jednak dopiero na początku XIV w. W 1319 roku właścicielem Siekowa był Maciej Gryfita zwany Zielankiewiczem oraz jego synowie Hektor i Wawrzyniec. Pod koniec XIV w. wsią władał ród Trachów. W latach 1391-1417 właścicielem był Otto Trach i jego żona Śmisława oraz synowie: Jan, Michał, Sędziwój i Tomasz. Ci ostatni sprzedali Siekowo Mikołajowi Tumigrale i jego bratu Janowi, którzy następnie sprzedali je wspomnianym już synom Otto Tracha. W 1432 roku jako właściciel występuje Teodoryk Grzymalita, chorąży poznański, następnie Domarat z Siekowa, w 1456 roku Jędrzych, a w 1463 Jan Grobski z Bucza., który był także właścicielem Śniat. W latach 1504-1521 Siekowem władał Jan Doliwa Rozdrażewski, starosta międzyrzecki. Jego syn Wacław darował wieś około 1564 roku Zbijewskim. W latach 1594-1610 jako właściciel występuje Andrzej Rola Zbijewski, który sprzedał Siekowo rodzinie Ossowskich. Zofia Ossowska wniosła je w posagu Kazimierzowi Władysławowi Radomickiemu, kasztelanowi kaliskiemu (1644-1679) a ich córka Zofia mężowi Andrzejowi Łodzi Szołdrskiemu, kasztelanowi biechowskiemu. Ostatnim właścicielem Siekowa z tej rodziny był Wiktor Łodzia Szołdrski, który zmarł w 1830 roku. Po jego śmierci Siekowo znalazło się w rękach roku Święcickich, a następnie Antoniego Czarneckiego, krajczego koronnego. W rękach rodziny Czarneckich Siekowo było do roku 1939. Ostatnim właścicielem był Stefan Czarnecki, mjr rezerwy kawalerii, który zginął na terenie dawnego ZSRR.
Siekowo nie było dużą wsią. W 1510 roku odnotowano, że znajdowało się tam 8 łanów osiadłych i 4 opustoszałe, a w 1563 roku było 5,5 łana, 1 rzemieślnik, a także wiatrak i karczma. W 1580 roku było 5 łanów, 1 zagronik i 1 owczarz, który posiadał 30 owiec. W 1885 roku mieszkało w Siekowie 545 osób, w tym 151 w obszarze dworskim. 30 września 1921 roku w Siekowie było 65 domów, w których mieszkało 459 osób. 9 grudnia 1931 liczba domów zmniejszyła się do 64, a liczba mieszkańców do 404. W tym samym czasie w obszarze dworskim Siekowa było 9 domów, w których mieszkało 178 osób. W 1931 roku liczba domów wzrosła do 12, a liczba mieszkańców zmalała do 175.
W 1443 roku Jan i Jakub Grobscy wybudowali w Siekowie kaplicę pw. Św. Trójcy, którą rozebrano w 1842 roku. W 1908 roku staraniem rodu Czarnieckich zbudowano nową gotycką kaplicę pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa. W 1954 roku przystąpiono do jej rozbudowy. Kaplica została poświęcona 20 czerwca 1955 roku. W tym też roku dobudowano wieżę, a wewnątrz postawiono nowy ołtarz. 1 stycznia 1972 roku erygowano parafię w Siekowie, z kościołem pw Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny.
We wsi od 1819 roku funkcjonowała szkoła. Warto także wspomnieć, że w latach 1878-9 wybudowano tutaj pałac. Projektantem był Zygmunt Gorgolewski. W wyniku pożaru, który wybuchł w 1912 roku, pałac został poważnie uszkodzony, ale już w 1914 roku go odrestaurowano. Jest to piętrowy, murowany budynek w stylu renesansu francuskiego, wzniesiony na terenie obszernego parku o powierzchni 15 ha, zaprojektowanego w latach 1870-80 przez Marię Czarnecką. Park ma charakter krajobrazowy typu angielskiego. Na jego terenie znajdują się dwa duże stawy (0,9ha), rośnie wiele ciekawych drzew, a zwłaszcza wiązów szypułkowych.
Jan Pawicki
