Kościół parafialny pw. NMP Wniebowziętej w Śmiglu 17 lutego 2014

Do odbudowy zniszczeń przystąpiono po przejęciu go z rąk dotychczasowych użytkowników. Odbudowę zakończono dopiero w 1601 roku, a konsekracji dokonał w 1630 roku bp Maciej Łubieński.

Kościół gotycki jest budową murowaną i nieotynkowaną. Pokryty jest dwuspadowym dachem z dachówką. Z zewnątrz poparty jest dwuskokowymi podporami, a teren kościelny od strony ulicy Farnej od 1909 roku otoczony jest murem. Główne wejście na ten teren stanowi żelazna, dwuskrzydłowa brama. Na znajdujących się tam filarach umieszczono figury ś.ś. Jana z orłem i Mateusza z aniołem. Na filarach znajdujących się przy projektowanym wejściu od ulicy Kościuszki znajdują się figury aniołów. Oprócz groźnego pożaru z 1582 roku kościół dotknęły w następnych latach kolejne kataklizmy: w 1791 roku runęła wieża, którą odbudowano dopiero w 1907 roku, dotkliwe straty poniósł kościół także w wyniku pożarów z 1807 i 1814 roku - odbudowy dokonano w latach 1817-1818, natomiast krzyżowe sklepienie kościoła zostało zrekonstruowane w 1923 roku. Halowy i trzynawowy kościół posiada zamknięte trójbocznie i jednonawowe prezbiterium zwrócone ku północy i od tej strony przylega do niego zakrystia. Nawa główna jest trzyprzęsłowa, a prezbiterium dwuprzęsłowe. Późno klasycystyczny, stiukowy ołtarz główny i dwa boczne pochodzą z połowy XIX wieku. W ołtarzu głównym umieszczono rzeźby ś.ś. Piotra i Pawła oraz Cyryla i Metodego. W centralnym miejscu ołtarza znajduje się obraz przedstawiający Wniebowzięcie N.M.P., pochodzący z 1862 roku. W lewym ołtarzu bocznym umieszczono obraz św. Walentego, a w prawym rzeźbę Chrystusa Ukrzyżowanego. W zwieńczeniu tego ołtarza widnieje obraz św. Rocha. W kościele, w nawach bocznych umieszczone są także dwa ołtarze. W lewej znajduje się ołtarz poświęcony Matce Bolesnej z predellę ze sceną Bożego Narodzenia. W drugiej znajduje się ołtarz św. Jana, a w jego predelli przedstawiona jest Ostatnia Wieczerza. W lewej nawie bocznej zwraca uwagę wczesnobarokowy nagrobek Urszuli z Wielkiej Wsi Brzeźnickiej, wykonany z marmuru i piaskowca. Zmarła jest tam przedstawiona w habicie. Jest tam także tarcza herbowa z herbami Łopot i Leliwów, podtrzymywanymi przez geniusze. W kościele znajdują się także organy pochodzące z połowy XIX wieku. Dzwony kościelne natomiast były dwukrotnie konfiskowane przez zaborcę i okupanta podczas I i II wojny światowej.

Jan Pawicki

WŚ 11/2013